Dün paylaştığım yazı ve fotoğrafta TRT için çekilen Şeytan Ayrıntıda Gizlidir dizisinde reji asistanı olarak çalıştığımı ve kanalın başrol oyuncularının fotoğraflarını istemesiyle birinci sınıf sinema öğrencisi ve çaylak bir fotoğrafçı olarak bu işin bana kaldığını söylemiştim. Dizinin başrol oyuncularından biri de Nejat İşler’di. Levend Abi’nin fotoğrafını çektikten sonra yönetmenin mi yoksa Nejat’ın fikri miydi bilmiyorum, sanırım Nejat’ındı çünkü zihnimde “sokakta çeksek bu fotoğrafları daha iyi olmaz mı?” diye bir cümle kalmış, Cihangir’deki ofisten bir iki kare daha çekmek için dışarı attık kendimizi. Hafif bulutlu ama açık bir hava. Ofisin sokağındaki duvar kenarlarında bir iki fotoğraf çekip kurtulacağız bu işten, amaç o. Niyeyse dizinin prodüksiyon şefi de bizimle gelmiş. Bir ara benim makina elinde çok anlarmış gibi kurcaladığını görüyorum ama her şey o kadar hızlı oluyor ki gördüğüm o an bir iki saniyelik bir görüntü sadece. Ara sokakta diğerlerinden biraz daha temiz duran sarı bir duvar buluyoruz, Nejat duvarın önüne geçip giriş katın pencere pervazına elini dayıyor, ben paldır küldür kadrajımı, ışık ayarlarımı yapıp denklanşöre basıyorum. O da nesi! Fotoğraf makinasının flaşı açılıyor ve patlıyor! Gündüz gözü flaşı açıp fotoğraf çekmek gibi bir rezillik yapıyorum ki sonrasındaki hayatım boyunca da kullanmayı hiç sevmediğim şeylerden biri olarak yerini o gün alıyor. İçimden bir yandan az önce makinamı kurcalayan prodüksiyon şefine sinirlenirken diğer yandan rezil oldum diye düşünüyorum. Gerekli düzenlemeleri yapıp bir iki kare daha çekip hızlıca ofise dönüyoruz. Daha önce de dediğim gibi fotoğrafları siyah-beyaz negatif filme çekiyorum ve dijital ekranı açıp “Aa dur bakayım, nasıl olmuş, olmamış bir daha çekelim” deme şansımız yok. Sınırlı sayıda poz ve analoğun baskıya kadar çok bilinmeyenli denklemleri. Benim gözümde o poz yanmış ve boşa harcanmış bir poz artık. Fotoğraflar zor bela baskıdan döndükten sonra ise ne kadar yanıldığımı gösteren bu fotoğrafla karşılaşıyorum. Mutluluğun resmini yapamıyorum ama hayatta kötü zannettiğimiz bazı şeylerin iyi sonuçlanabileceğini bir görselle anlat deseler, göstereceğim fotoğraf bu. Aradan bir kaç yıl geçiyor, Wikipedia Türkiye’den birinden gelen bir mail görüyorum. Bu fotoğrafımı “Nejat İşler” başlığının resmi görseli yapıp yapamayacaklarını soruyor, izin istiyorlar ve yıllarca o sayfa açıldığında bu fotoğraf insanları karşılıyor ve dijital medya da bugünkü kadar kirlenmemiş olacak ki sadece fotoğrafı kullanmakla kalmayıp altına kibarca adımı yazıyorlar. Nejat İşler’se benim aklımda hep bu fotoğraftaki gibi en samimi ve sıcak haliyle, hemen her şeyin çok yanlış gittiği o ilk dizi setimde bir sahne için ışığın kurulmasını beklerken aynı bakışlarla söylediği “insiyatif al” sözleriyle kalıyor. Kısa bir süre sonra dediği gibi insiyatif alıyorum ve tek kişinin çok bir şey değiştiremeyeceğini anlayıp, bir sabaha karşı o günkü setimi tamamlayıp diziyi bırakıyorum.